Στον (σε μένα άγνωστο ως χθες) Δημήτρη Κοτζαρίδη*
Υπάρχει μια κρίσιμη, μοναδική στιγμή, που ο άνθρωπος μένει μετέωρος μπροστά στα γεγονότα. Εκείνη την ώρα, συνειδητοποιεί πως η ευκαιρία να αλλάξει την κατάσταση του, βρίσκεται στο πόσο ψύχραιμα θα δει την εικόνα. Από την κορύφωση των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα και την Απεργία, πριν λίγες μέρες, αυτό που έμεινε στη μνήμη, δεν ήταν ούτε οι συγκρούσεις, ούτε η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Ήταν, ότι για πρώτη φορά, φάνηκε πως τα κόμματα και τα κινήματα, δεν ήταν αόρατα, αλλά, παρόλες τις εντάσεις, όλα μαζί.
Την αρχή, έκανε μια επιφανειακή εικόνα, όχι μόνο τώρα, αλλά ολόκληρη τη διετία της απογοήτευσης:
ΚΚΕ κατά ΣΥΝ. ΣΥΝ κατά ΚΚΕ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά ΚΚΕ και ΣΥΝ. ΣΥΝ και ΚΚΕ κατά ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σπίθα κατά Ε.ΠΑ.Μ., Ε.ΠΑ.Μ. κατά Σπίθας και ΕΛΕ. ΑΡΔΗΝ κατά Σπίθας και Ε.ΠΑ.Μ., ΑΡΔΗΝ, Σπίθα, ΕΠΑ.Μ. εναντίον ο ένας του άλλου. Αγανακτισμένοι κατά όλων και όλοι κατά Αγανακτισμένων. Όλοι επίσης μέσα στους Αγανακτισμένους. Η επιδερμική εικόνα, ενισχύθηκε αρχικά μέσα στη χρονιά:
Έγιναν λάθη. Ειπώθηκαν πολύ σκληρά λόγια. Φασίστες, Κουκουλοφόροι, Ρατσιστές, Σταλινικοί, Αμερικανοκίνητοι, Προδότες, Εθνικιστές, Κρυπτοϊσλαμιστές, Αντισημίτες, Φιλοσκοπιανοί, Κρυπτοσωβινιστές, όργανα του καπιταλισμού, Αυταρχικοί. Από όλους εναντίον όλων, κατά περιόδους. Από μέλη κατά ηγετών, από ηγέτες κατά μελών, από ομάδες κατά άλλων ομάδων. Κόσμος ¨παρθένος¨ στα αριστερά κινήματα, αλλοτροιώθηκε, παθιάστηκε, κάναμε λάθη, έγιναν απότομα τολμήματα. Μέλη των κινημάτων όλοι, βρεθήκαμε , ανέτοιμοι συχνά, να εισπράττουμε την ανάγκη πάρα πολλών πανικόβλητων ανθρώπων για λύση- ποια λύση; Άλλοι τότε, μέσα στα κινήματα, αντέδρασαν παράτολμα, άλλοι συγκρούσθηκαν, άλλοι υπερβάλλαμε. Άνθρωποι πληγώθηκαν, υπολήψεις θίχθηκαν, άνθρωποι απομακρύνθηκαν, αλλά όλοι επίσης ξαναγύρισαν στην προσπάθεια, έστω και χωρίς πολιτική δέσμευση σε ένα χώρο. Μήπως, όλα λοιπόν μετρηθήκαν και βρεθήκαν ελλιπή;
Όχι. Βρεθήκαμε να κολυμπούμε όλοι, σε μια κατάσταση για την οποία κανείς ψυχολόγος δεν είχε πείρα, διότι κάθε κοινωνία είναι μοναδική, ακόμα και στα δεινά της. Καμμία υπάρχουσα εμπειρία δεν ήταν ικανή να προβλέψει τις δυνατότητες ούτε να εκτιμήσει τις συνθήκες. Τα λάθη ήταν αναπόφευκτα, διότι ήταν καλά μελετημένη η στιγμή που η κοινωνία δέχτηκε το πλήγμα.
Τώρα όμως, υπάρχει η πείρα, και η αισιοδοξία που δίνει αυτή η γνώση, είναι πιο σημαντική από την όποια κάπως άσχημη ανάμνηση. Ο αιφνιδιασμός έληξε. Η ψυχική πίεση, έληξε στο πεδίο της κατανόησης και τώρα περνά στην χώρο της δράσης που δεν περιμένει άλλο. Και αυτό, είναι ολοφάνερο, στο ότι κάθε απογοήτευση χαλύβδωσε τα φρόνημα των μελών των κινημάτων, και κορυφώθηκε αυτές τις ημέρες.
Εκεί λοιπόν, στη δράση, όλα μπορούν πρέπει να ιδωθούν από την αρχή, γιατί η δράση στοχεύει στο μέλλον και ευοδώνεται μόνο από τα θετικά του ανθρώπου. Στη δράση, το Χ κόμμα δεν είναι η μετενσάρκωση κανενός επάρατου παρελθόντος. Το κόμμα Ψ δεν είναι οι εθνοκαταστροφικοί υπερσυναισθηματικοί της ΕΕ. Η ένωση Ζ δεν είναι τα κακομαθημένα πρώην παιδιά του Χ. Ο τιτάνας Α δεν είναι ο αυταρχικός νεοεθνικιστής πατερναλιστής. Ο μαχητικός σοφός Β δεν είναι ο οξύτατος, απροσάρμοστος νεόκοπος της Αριστεράς. Ο ακαδημαϊκός Γ δεν είναι ο συμβιβαστικός οικονομολόγος. Ο ακτιβιστής Θ, δεν είναι ο αιώνιος, πολυλόγος αντάρτης. Το κόμμα Λ, δεν είναι το παράρτημα των αμερικανικών ΜΚΟ στην Ελλάδα. Το κίνημα Δ, δεν είναι ο ανεύθυνος, μόλις στερημένος από την ευζωϊα του άμαθος πληθυσμός.
Όλα αυτά, είναι φυσιολογικές ψευδαισθήσεις, που γέννησαν η αγωνία για το λαό μας, η πίεση των περιστάσεων και η ιδίως η άγνοια του ενός για τον άλλο.
Για κάποιο λόγο, που δεν έχει να κάνει με ομαδοποίηση, όλοι εσείς είστε ίδιοι για τον καθημερινό πολίτη: διότι, παρά τις όποιες εποχές του παρελθόντος, είστε οι μόνες πολιτικές ομάδες στην Ελλάδα που προειδοποιήσατε για την επερχόμενη κρίση και σταθήκατε δίπλα στους δυστυχισμένους.
Τώρα, που ήρθε η ώρα της ενέργειας και του μέλλοντος, αυτά που μπορούν να δημιουργήσουν το αύριο έχουν μόνο σημασία: Το ΚΚΕ είναι το κόμμα με στελέχη αποφασισμένα να μην συμβιβαστούν και ένα κόσμο ικανό ακόμα, στην εποχή της ιδιοτέλειας, να πεθάνει για τα ιδανικά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έφερε την ανάγκη για ανθρωπιά στο κέντρο της πολιτικής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το κόμμα που φιλοξενεί ορισμένους από τους πιο δημόσια αποδεκτούς αναλυτές της Ελλάδας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, είναι ένα ιερό τέρας του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, με τεράστια αντανάκλαση στον πνευματικό κόσμο. Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι ο άνθρωπος που έζευξε τη λέξη εθνικός απελευθερωτικός αγώνας, με την ανάλυση της απάτης και της οικονομικής ανισότητας στα Κινήματα. Ο Κ. Λαπαβίτσας, είναι η ψυχή της προσπάθειας, που έπρεπε να γίνει, για Λογιστικό έλεγχο του Χρέους, έστω και μόνο για να ξεγυμνωθεί η άρνηση των κομμάτων του συστήματος (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ) να στηρίξουν την πρόταση. Ο Γ. Καραμπελιάς, είναι ο ακαταπόνητος αγωνιστής για μια αριστερά ελληνική όσο και ελευθεριακή. Οι Οικολόγοι, εκπροσωπούν τη συνείδηση ενός λαού, που ανακαλύπτει ξανά την τεράστια φυσική κληρονομιά του. Τέλος, οι Αγανακτισμένοι, αποτελούν μια μοναδική εκδήλωση αυθορμησίας, η οποία, σε όλη τη χώρα, δημιούργησε ελπίδα για πάρα πολλούς ανθρώπους.
Ξέχασα πολλούς από την Αριστερά: Τον Μανώλη Γλέζο, τους υπόλοιπους 11 από τους 13 που υπογράφουν την έκκληση ενότητας της Αριστεράς και των Κινημάτων, το Άρμα Πολιτών, την Σ. Σακοράφα ως εμβληματικό πρόσωπο, το Μέτωπο Αλληλλεγγύης και Ανατροπής, και όσους άλλους αυτή τη στιγμή ξεχνώ.
Ξέχασα επίσης, όσους φιλελεύθερους Έλληνες θα χαιρέτιζαν μια κίνηση αλλαγής στην πατρίδα μας, όσους ανθρώπους αγαπούν το ελληνικό έθνος, σοσιαλιστές, ανένταχτους, ακόμα και ένα μέρος της Εκκλησίας, το οποίο ζει κάθε μέρα τον πόνο που γεννά η τεράστια ταξική αδικία. Αυτές οι δυνάμεις, προσδοκούν ένα σχήμα αξιόπιστο, βασισμένο στη σύμπνοια των δρώντων κινημάτων, για να δώσουν, χωρίς πολιτική φιλοδοξία, τη δική τους πνοή στον κοινό αγώνα. Χιλιάδες νέοι περιμένουν πάντα να μετάσχουν σε μια τέτοια επική προσπάθεια. Εκατοντάδες Bloggers έχουν έτοιμες τις δεξαμενές της γνώσης και του πνεύματος, για να γεμίσουν εθελοντικά το διαδίκτυο και να κερδίσουν τον πόλεμο της πληροφορίας. Θα ιάσετε επίσης, μέσα από την προοπτική, ένα μεγάλο μέρος των εκατομμυρίων νέων που τώρα πλανώνται, άστεγοι και απελπισμένοι, ανάμεσα στους παραισθητικούς, πλαστικούς αντικατοπτρισμούς του συστήματος και στα κελεύσματα για λυτρωτική ¨επιθετικότητα¨. Τέλος, σαν κατακλείδα, αναρίθμητοι καλλιτέχνες, επιστήμονες, επαγγελματίες και υγιείς, ιδίως μικροί και μεσαίοι (αλλά όχι μόνο) επιχειρηματίες και παραγωγοί, θα προσφέρουν κοινωνική επιρροή και προσωπική βοήθεια, ιδίως στις τοπικές κοινωνίες. Διότι για όλους αυτούς, η επιλογή είναι ανάμεσα στην απογοήτευση, τη φτώχεια και τη μιζέρια ή σε μια Ελλάδα περισσότερο ελεύθερη και με κοινωνική δικαιοσύνη.
Αναρωτηθείτε, ποιο κύμα ενθουσιασμού θα σαρώσει την κοινωνία και πόσα όνειρα γενεών, θα λάβουν μορφή σε μια μονάχα στιγμή ενότητας. Όλα τα ζητήματα, το ευρώ, η παύση πληρωμών, η σχέση με την ΕΕ, τα εθνικά θέματα, η εξωτερική πολιτική, μπορούν να λυθούν, με δημοψηφίσματα και στο χρόνο, με μια προϋπόθεση: Την αλλαγή πολιτικής και την αλλαγή του τρόπου ενημέρωσης του λαού. Για αυτά, προϋπόθεση είναι να υπάρξει ελπίδα, που είναι το μόνο χώμα όπου πάνω του καρποφορεί η ελευθερία.
Για κανένα λόγο μην αναλωθείτε, στις επιμέρους συμμαχίες και μην μπείτε στον πειρασμό να δοκιμάσει κάθε συμμαχία τις δυνάμεις της χωριστά στις εκλογές, ώστε κατόπιν να ξεκινήσει τη διαπραγμάτευση. Αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει, για εκατομμύρια πολίτες στη κοινωνία μας και θα σας στιγματίσει για πάντα, με εξουσιολαγνεία και ιδιοτέλεια. Στα μάτια πάρα πολλών εξωτερικών παρατηρητών, το γεγονός ότι συμπορευθήκατε, με όλες τις αντιθέσεις, στην Μεγάλη Απεργία, είναι πολύ πιο σημαντικό από τα επιμέρους γεγονότα. Ο λαός μας, δεν είναι μόνο έθνος ατιμωρησίας: Είναι και έθνος που γνωρίζει την ανοχή και εκτιμά τον αληθινά συνειδητοποιημένο άνθρωπο, ιδίως επάνω στην αληθινή ανάγκη.
Υπάρχουν διαφορές; Ναι. Αλλά, είναι ασήμαντες μπροστά στι ζητούμενο, που είναι καταρχήν η δίκαιη φορολογία και η σύγχρονη, αξιοκρατική κυβέρνηση. Η πολλή πικρή πείρα δυο ολόκληρων χρόνων, νομίζω πως έμαθε σε όλα τα μέλη των κινημάτων την ανησυχητικά διαβρωτική επιτυχία της καχυποψίας αλλά ιδίως τα μικρά, κατά τόπους ακόμα, θαύματα της ομοψυχίας. Και, είναι ακριβώς οι ξεχωριστές, μοναδικές ατομικές ποιότητες του συνόλου των ηγετών και των οργανώσεων, που θα δράσουν σαν καταλύτες ώστε να λυθεί οποιαδήποτε διμερής διαφορά, που μεμονωμένη μοιάζει δήθεν ανυπέρβλητη. Είναι η ώρα, ως έθνος, να μάθουμε να οργανωνόμαστε ως ομάδα και ως κοινωνία να επενδύουμε στο μέλλον, όχι στο παρελθόν.
Μην εγκαταλείψετε τα κόμματά σας, ούτε την υποδομή μΕ την οποία συνδέονται με αγώνες χρόνων –που τώρα λάμπει η προληπτική αξία τους- μέσα στην ελληνική κοινωνία. Συγκροτείστε έναν ενιαίο φορέα, με στόχο και τις εκλογές, δημιουργήστε μια εναλλακτική κυβέρνηση και απαντήστε κάθε μέρα, με ένα στόμα, στο όνομα της κοινωνίας. Είμαστε διψασμένοι όχι για πλούτο, ούτε για ευκολία, μα για αξιοπρέπεια, ένα έντιμο μέλλον και πραγματική ελευθερία.
Μετά από χρόνια περιπλάνησης, το πλοίο της Ελευθερίας, είναι στα χέρια σας. Η μόνη σας επιφύλαξη, είναι το βαθιά ανθρώπινο και ηθικό, δέος προς αυτή, τη νέα μέρα. Εκατομμύρια πολίτες όμως, είμαστε μαζί σας: Χαρίστε μας την ελπίδα, και θα σας το ανταποδώσουμε, όπως γενιές Ελλήνων το ονειρεύτηκαν. Τολμήστε το.
Γιώργος Θωμαϊδης,
Ένα απλό μέλος του κινήματος για την απελευθέρωση της πατρίδας μας
* Ο οικογενειάρχης, συνδικαλιστής που χάθηκε στη συγκέντρωση έξω από τη Βουλή. την Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου
