ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΤΗΡΙΞΩ ΤΗΝ ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Σε όλη τη διάρκεια του αντιμνημονιακού αγώνα,  το πρόταγμα το οποίο κυριάρχησε, υπήρξε ο αγώνας για την αναδιανομή του πλούτου και την εθνική μας ανεξαρτησία.  Σε αυτόν τον αγώνα, πολλές δυνάμεις έχουν δώσει το παρόν, από τη δική της οπτική γωνία καθεμιά.  Σε κάποιες από τις δυνάμεις αυτές κυρίαρχο είναι το αίτημα για εθνική ελευθερία και σε άλλες το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Το πρώτο όμως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το δεύτερο, διότι δεν υπάρχει έθνος χωρίς το λαό του. Συνεπώς, το πρωταρχικό αίτημα, όπως γράφω εδώ και δύο χρόνια, είναι η συνέχιση, η επιβίωση πλέον καταρχήν, του ελληνικού λαού. Χωρίς αυτήν, η κοινωνία μας κινδυνεύει να αυτοκατασπαραχθεί μεταξύ των συγκρουόμενων τμημάτων της τα οποία θα αναδυθούν μέσα από την οικονομική κρίση, και επάνω στο έδαφος της δημογραφικής διάλυσης. 

Η αναδιανομή του πλούτου και η δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους, είναι, σύμφωνα με την ιστορική πείρα, τα μόνα μέσα για την υποδαύλιση και τη συντήρηση της προόδου μιας κοινωνίας. Η αναδιανομή, είναι ακόμα πιο επιτατική διότι ο πλούτος που συσσωρεύθηκε μέσα από τη διοχέτευση του χρήματος σταδιακά από το λαό στους ολίγους, συνδυάστηκε με πολλές από τις πιο ανήθικες επιχειρηματικές πρακτικές παγκοσμίως, ακόμα και με όσους ελεύθερης οικονομίας. Η έκταση της αναδιανομής στην Ελλάδα, οφείλει να είναι τέτοια  που να ξεπεράσει τα ελληνικά και να αγγίξει τα παλιότερα σκανδιναβικά υψηλά, ώστε να μην είναι απλά προσχηματική αλλά βαθιά δίκαιη. Τέτοιου τύπου αναδιανομή, δεν προτείνεται από κανένα κόμμα ή κίνημα εκτός από την αριστερά και τις δυνάμεις (και σημαντικές μη αριστερές ανάμεσά τους) οι οποίες επιλέγουν να συμμαχήσουν με την αριστερά για την πραγματοποίηση μιας νέας φορολογικής πολιτικής.

Επίσης, η πολιτική του Μνημονίου, η βαθύτατη διαφθορά και η έλλειψη πολιτικής και κοινωνικής παιδείας, έχουν οξύνει στη χώρα το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας, και την οδηγούν καθημερινά στον αυταρχισμό, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην οικονομική φεουδαρχία και στην καταπάτηση του Συντάγματος. Για τη δικαιολόγηση αυτών των αυθαιρεσιών, το αυταρχικό κράτος καπηλεύεται  άπληστα το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων, υποσχόμενο ασύστολα   περιπέτειες στη μεσογειακή μεθόριο και αποσιωπώντας τις απλές λύσεις του μεταναστευτικού, για να αναπαράγει στη θέση τους το μίσος, και να χωρίσει το λαό σε «σοσιαλιστές- ¨φιλοέποικους¨»  και σε «νεοφιλελεύθερους- ¨εθνικά ακέραιους¨». 

Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική: Η εθνική ανεξαρτησία, και η ενεργειακή αυτάρκεια, δεν μπορούν να λυθούν στο πλαίσιο συμμαχιών με τις δυνάμεις που επέβαλαν το μνημόνιο, αλλά με την επαναδιαπραγμάτευση όλων αυτών των σχέσεων, με βάση το συμφέρον αποκλειστικά του ελληνικού λαού.   Ο  ¨ήπιος¨ ρατσισμός,  και η ¨ήπια¨ εξόντωση των προσφύγων -φιλοξενούμενων του τόπου μας,- ¨στα σιωπηλά¨,  θα διαλύσουν ηθικά το λαό μας και θα τον οδηγήσουν σταδιακά στον απολυταρχισμό. Για το λόγο αυτό, τις δραστικές και απλές λύσεις που θα λυτρώσουν προς τη σωτηρία και την ευημερία χιλιάδες απόκληρους και θα ανακουφίσουν τη χώρα από την ανθρωπιστική κριση, πρέπει να τις διαπραγματευτούν πολιτικές δυνάμεις με βαθειά ανθρωπιστική και δημοκρατική νοοτροπία. Επίσης, οι δυνάμεις αυτές θα πρέπει να είναι ελεύθερες από τις εξαρτήσεις και δεσμεύσεις προς το διεθνή παράγοντα, οι οποίες θα επιτρέψουν να ασκηθεί η δέουσα πολιτική και οικονομική πίεση, μέσω των ευρωπαϊκών και διεθνών οδών, προς τις χώρες εκείνες οι οποίες αποτελούν τους προηγούμενους σταθμούς των κυκλωμάτων της δουλείας και του πόνου.

Τέλος, στο ζήτημα της ονοματοδοσίας του γειτονικού κράτους της ΠΓΔΜ, είναι προφανές ότι οι δυνάμεις του Μνημονίου, πιέζουν για λύση σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Μαζί με τη θαρρετή στάση απέναντι στις πολιτικές των δανειστών μας,  γίνεται προφανής  η ανάγκη η διαπραγμάτευση του ονόματος, να ξεκινήσει από νέα αφετηρία, με γνώμονα την ενημέρωση του γειτονικού λαού σχετικά με την αληθινή,  απολύτως σεβαστή και πολύ παλιά, μη μακεδονική του καταγωγή, και την δημιουργία εκπαιδευτικών και πολιτιστικών σχέσεων που θα δείξουν στους δυο λαούς ότι ο ένας δεν αποτελεί φυσικό εχθρό του άλλου.

Ως όνομα, πιστεύω ότι μπορούμε να οδηγηθούμε μακροπρόθεσμα, στην αποδοχή μιας άλλης λύσης,  χωρίς το όνομα Μακεδονία στο όνομα του γειτονικού κράτους, διότι το όνομα Μακεδονία συσκοτίζει την αληθινή ιστορία και την αρχαία κληρονομιά  του μικρού γειτονικού λαού της Κεντρικής Βαλκανικής.  Επίσης, στην άμεση ιστορική περίοδο που διανύουμε, η απόδοση οποιασδήποτε εκδοχής του ονόματος Μακεδονία στο γειτονικό κράτος, ενδέχεται να ¨δικαιώσει¨, ως ¨επιτυχία¨ τον σωβινιστικό ναρκισσισμό της ηγεσίας του ως των ¨Αρείων πολεμιστών  της Βαλκανικής¨,  και να δημιουργήσει  εκεί προϋποθέσεις για νέες περιπέτειες, με άλλους στόχους αυτή τη φορά.  

Η νέα λύση,  θα μπορούσε να λάβει υπόψη της ότι στο γειτονικό κράτος ανήκει, ως 2 νότιες, μη εκτεταμένες, επαρχίες ,  ένα μικρό τμήμα της ιστορικής (αρχαίας) Μακεδονίας, αλλά μεγάλο μέρος της βόρειας κοιλάδας του Αξιού. Ονομάζεται όμως μόνο κατά τον ίδιο τρόπο που στην Ελλάδα, στην Τουρκία και στη Βουλγαρία, ονοματοδοτείται μια επαρχία με το όνομα Θράκη,  από τους αρχαίους Θράκες, γεωγραφικά και μόνο, η οποία δεν σχετίζεται με το συνολικό όνομα του κράτους. Το όνομα αυτών των 2 επαρχιών, θα μπορούσε να έχει τιμητική πολιτιστική αξία για το γειτονικό λαό, κατά τον ίδιο τρόπο που έχει τιμητική πολιτιστική αξία η ονοματοδοσία ¨Αθήνα¨ σε πόλεις της αμερικανικής ηπείρου.  Με τον τρόπο αυτό, τα ιστορικά τραύματα μεταξύ των δύο λαών μπορούν να επουλωθούν σταδιακά και μία εποχή φιλίας να ξεκινήσει. 

Μεμονωμένα πρόσωπα, αδιαμφισβήτητης ακτινοβολίας, βαθύτατης κοινωνικής ευαισθησίας και σεβαστής αναλυτικής σκέψης υπάρχουν αναμφισβήτητα και στα περισσότερα από τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά σχήματα και συμμαχίες. Όμως, στην παρούσα φάση, είτε δεν πολιτεύονται, είτε προάγουν διαφορετικές στρατηγικές λύσεις για το εσωτερικό πρόβλημα της πατρίδας μας.  Σε αυτές τις λύσεις, υπάρχουν πάρα πολλά θετικά στοιχεία, τα οποία δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια μελλοντική συνεννόηση.

Επειδή η Ενωτική Κίνηση αποτελεί έναν αυτοδύναμο πολιτικό πόλο, ο οποίος συνδυάζει ισόρροπα την αναλυτική προσέγγιση των εθνικών προβλημάτων, με την κοινωνική ευαισθησία και την ακρόαση πολλών πολιτικών φωνών οι οποίες επιθυμούν αληθινή δημοκρατία, αποφάσισα να τη στηρίξω στις ερχόμενες εκλογές.  Η ελληνική κοινωνία, για ακόμα μια φορά, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην αληθινή δημοκρατία,  η οποία βασίζεται στη λαϊκή βούληση - ισονομία και σε εναλλακτικές που καταργούν τη δημοκρατία μέσα από την οικονομική και μορφωτική ανισότητα.  Σε αυτή την επιλογή, όλοι οι πολίτες, φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, αριστεροί, ελευθεριακοί, συντηρητικοί ή προοδευτικοί, μπορούμε να συγκλίνουμε μέσα από το διάλογο και την ανταλλαγή ιδεών. Αυτή η αλληλεπίδραση,  και η πνευματική ποιότητα, είναι τα στοιχείο που, προσωπικά, ξεχώρισα στην Ενωτική Κίνηση και στη δράση της και για αυτό πιστεύω ότι αξίζει υποστήριξης στις ερχόμενες εκλογές.  Η συμμαχία με το Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα κοινό,  Ενωτικό Μέτωπο, ενισχύει αυτή την ελπίδα του λαού μας για μεγαλύτερη ελευθερία και για κοινωνική δικαιοσύνη, σε μια αληθινά ανεξάρτητη πατρίδα.

Σε όλη την ιστορία της σύγχρονης πολιτικής, στις κρίσιμες στιγμές, οι πολίτες με προέλευση το κέντρο, τους φιλελέυθερους και τους ανένταχτους δημοκράτες, συμμάχησαν πάντα με τα κόμματα και τα κινήματα που ενδιφέρθηκαν πρώτα και κύρια για τη ζωή και την υγεία των πολιτών. Με συνείδηση της τόλμης που απαιτεί η σύγκλιση, αποφάσισα να στηρίξω ενεργά αυτή την πρωτόγνωρη και για αυτό βαθύτατα ελπιδοφόρα προσπάθεια.

Γιώργος Θωμαϊδης

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΩΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ 

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ 

ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΩΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ

Αγαπητέ Αλέξη,

 Είμαι γιατρός στο ακριτικό νησί της Λέρου και συνομήλικός σου,

 Η τοπική κοινωνία και το Ψυχιατρείο όπου εργάζομαι, ζουν τις δραματικές συνέπειες της ασυδοσίας της πλουτοκρατίας και –πλέον- και της εγκατάλειψης της ελληνικής μεθορίου από το κράτος. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, το εθνικό ζήτημα δένει απόλυτα με το κοινωνικό – και για αυτό αποφάσισα να σου γράψω.

 Στις προεργασίες για τις επόμενες εκλογές, τέθηκε –και δεν έχει λυθεί- το ζήτημα της διεύρυνσης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, πέρα από το Κέντρο, προς ανένταχτους αντιμνημονιακούς πολιτικούς, όπως ο Σ. Παπαθεμελής, ο Κ. Ζουράρις και ο Ν. Μαριάς. Για τους κυρίους Ζουράρι και Παπαθεμελή, γνωρίζω περισσότερα διότι καταγόμαστε από την ίδια πόλη και θα αναφερθώ σε αυτούς κύρια και εμβληματικά για αυτόν ακριβώς το λόγο. Εκτιμώ πάρα πολύ και τον κ. Μαριά, και η παραίνεση που θα κάνω αφορά φυσικά και στη δική του συμμετοχή.

 Η πιεστική άρνηση μερίδας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να συνεργαστεί με ανθρώπους όπως ο Σ. Παπαθεμελής και ο Κ. Ζουράρις επειδή είναι ¨εθνικιστές¨, αποτελεί στρατηγικό σφάλμα για το αντιμνημονιακό κίνημα, αναθεωρήσιμο όμως. Όπως ακριβώς κάποτε, την περίοδο της ¨χλιδής¨, οι πατριωτικές αναφορές θεωρήθηκαν ¨ντεμοντέ¨ ( αλλά τώρα όχι), έτσι ακριβώς και τώρα, σε μια κρίσιμη στιγμή και για την αυτόχθονα κοινωνία αλλά και για τους φιλοξενούμενους της, η έλκυση τμήματος του φιλελεύθερου κόσμου μέσα από μια ευρύτερη συνεργασία για το κίνημα είναι απολύτως αναγκαία.

Αυτή τη στιγμή το διακύβευμα είναι σχεδόν αποκλειστικά η ελληνική κοινωνία- υπό την έννοια ότι οι Βαλκάνιοι μετανάστες την έχουν εγκαταλείψει διωγμένοι από την κρίση και οι μετανάστες από την Ασία βιάζονται να διαφύγουν επίσης από αυτή. Μικρή σημασία έχει το πώς κανείς θα προσδιορίσει ακριβώς την ελληνική κοινωνία, αλλά μεγάλη το αν νοιάζεται για αυτή και τη συνέχισή της, άρα και τη συνέχιση του εσωτερικού διαλόγου σε αυτή. Άλλωστε, από το αν αυτή η κοινωνία θα μετασχηματιστεί σε μια ταγματασφαλήτικη νεοφιλελεύθερη φεουδαρχία ή θα δημιουργήσει μια ευημερούσα δημοκρατία, θα κριθεί και το πως θα φερθεί και σε όσους τύχει να εξαρτηθούν ή να διέλθουν από αυτή.

Κανένα πλέγμα ιδεών (με την εξαίρεση ποινικών αντιλήψεων όπως οι ναζιστικές και οι φασιστικές ιδέες και ληστρικών όπως οι νεοφιλελεύθερες απόψεις οι οποίες απορρίπτονται εξαρχής), δεν είναι τόσο άρτιο ακόμα , ώστε να αποκλείει εκλεκτικές συνεργασίες σε κοινή βάση. Αντίθετα, η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ πιεστική για να αμφισβητηθεί. Τόσο ο κ. Παπαθεμελής, όσο και ο κ. Ζουράρις, υπήρξαν κριτικοί του συστήματος σε εποχές που ο ΣΥΝ καθηλωνόταν από τις εσωτερικές του διαμάχες – και το πλήρωσαν για αυτό.

 Ο κ. Ζουράρις, επιτέθηκε στις πολιτικές των νεοφιλελεύθερων ιδρυμάτων του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα την εποχή που αυτό στιγματιζόταν ως ¨εθνικισμός¨ και ¨συνωμοσιολογία¨. Ο κ.Παπαθεμελής, υπήρξε ο μόνος Έλληνες πολιτικός που τα έβαλε ευθέως –με διαπρύσιο ζήλο ομολογουμένως- με το κύκλωμα της νύχτας, και υπήρξε ο μόνος που χτυπήθηκε από αυτό με τόσο μένος την εποχή που κανείς δεν τολμούσε να πει το αλλού αρκούντως λογικό: Ότι δεν είναι δυνατόν να δουλέψεις φυσιολογικά, εάν πίνεις ως τις 06.30 το πρωϊ και ότι ουδέποτε στη λαϊκή κουλτούρα μας το ξενύχτι κράτησε μέχρι τις 6 το πρωϊ κατά τις ημέρες της εργασίας. Για να μη βιαστεί κανείς να το καταλογίσει αυτό ως αδιανόητο συντηρητισμό, μπορεί να πάει μια βόλτα μέχρι την Ολλανδία, την μεσογειακότατη Καταλονία ή τη Βόρεια Ιταλία. Και, τελικά, δεν μπορείς να διαγράψεις έναν άνθρωπο ούτε για ένα λόγο παραπάνω, ούτε για το πώς θα ρυθμιστεί τελικά ένα ωράριο.

 Ούτε ο χριστιανικός οικουμενισμός του κ. Παπαθεμελή, ούτε το νεοελληνικό στίγμα του κ. Ζουράρι αντιφάσκουν προς τον διεθνικό αριστερό λόγο: Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται πάρα πολύ στον πρώιμο χριστιανικό μήνυμα και για να υπάρχει διεθνισμός και πολυπολιτισμός, πρέπει να υπάρχουν στοιχειακά οι τοπικοί λαϊκοί πολιτισμοί που θα αλληλεπιδράσουν, όχι ένα άμορφο ή χαλαρά αμερικανικό πολιτιστικό σχήμα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται την διαρροή ¨κοσμοπολιτών¨ ψηφοφόρων προς τη ΔΗΜΑΡ της κ. Δραγώνα και της κ. Ρεπούση εξαιτίας των κ. Παπαθεμελή και Ζουράρι, τότε θα έπρεπε μάλλον να θυμίσει, σε όλους τους τόνους, τα εξής: Ούτε η Λευκή Γενοκτονία των αυτοχθόνων Πομάκων της Θράκης με την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία τους από την κ. Δραγώνα συνιστά κοσμοπολιτισμό, ούτε σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα θα έγραφαν στ α σχολικά βιβλία ότι οι Εβραίοι ¨συνωστίζονταν¨ στις ράγες του Άουσβιτς.

 Όσον αφορά στο όνομα της ΠΓΔΜ, αλλά και στην εθνική συνείδηση των κατοίκων της θα θυμίσω τα εξής: Οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά πάνω στις διεθνώς αναγνωρισμένες αλήθειες και στον τοπικό πολιτισμό τους. Ο γειτονικός μας λαός πιθανώς έχει, ένα μέρος του τουλάχιστον, μια δική του ταυτότητα, με τη δική της λαϊκή ιστορία, μουσική και τέχνη. Δεν του χρειάζονται τα παραληρήματα του Μακεδονισμού, τα οποία κιβδηλώνουν το παραδοσιακό όνομα της κοιτίδας του, της κοιλάδας του Αξιού, το οποίο αυθαίρετα οι Οθωμανοί ενσωμάτωσαν σε μια ¨Μακεδονία¨ πιθανώς και με την καθοδήγηση των δυτικών ιμπεριαλιστών.

 Ούτε ο γειτονικός μας λαός είχε ανάγκη να γίνει άθυρμα στα χέρια του κάθε σταλινικού και μετασταλινικού σφυροκοπήματος, από το 1925 ως το 1990, για να αποκτήσει μια δική του κοιτίδα. Ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς, σημαίνει ειλικρίνεια, όπως θα έλεγε ο Γ. Κορδάτος. Η αφυψηλού, χωρίς επίπτωση στις μάζες κοινωνική κριτική που καθήλωσε τον ΣΥΝ στο 3% για χρόνια, πρέπει αναθεωρηθεί και προς την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής: Να σπάσει τα δεσμά και τους φόβους απέναντι στα εθνικά ζητήματα, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά της.

Στο ζήτημα του δημογραφικού, η επίπτωση της δημογραφικής γήρανσης και της συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, είναι πιο εμφανής από ποτέ στην έκπτωση της πνευματικής και οικονομικής ζωής και στην αδρανοποιητική επιρροή των μεγάλων ηλικιών στο πολιτικό σκηνικό. Το ότι άνθρωποι όπως ο κ. Ζουράρις και ο κ. Παπαθεμελής μίλησαν για την ανάγκη να στηριχθεί η μητρότητα, σε ποιο ακριβώς σημείο αντιφάσκει με το πρόταγμα της Αριστεράς για στήριξη της μητρότητας –έγγαμης ή άγαμης- στο χώρο της εργασίας;

 Το άνοιγμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στους κ. Παπαθαμελή και Ζουράρι, απαιτεί τόλμη: Όχι την τόλμη του πολιτικάντη, αλλά την τόλμη αυτού που επιδιώκει την ηγεσία. Όσο το ριζοσπαστικό κίνημα δεν πείθει τον ελληνικο λαό ότι θα εγγυηθεί τη συνέχεια της εθνικής αυτονομίας και θα φερθεί με στρατηγική πρακτική και τόλμη στα διεθνή ζητήματα, τόσο θα χάνει την απήχησή του σε μείζον μέρος του λαού. Οι ψυχολογικές ερμηνείες αυτού του φαινομένου είναι απλές: αναπάντεχα πολλοί πολίτες, θέλουν να ζήσουν πρώτα ως Έλληνες και κατόπιν ευπορότεροι. Αυτή η στάση, δεν δείχνει εμπάθεια, αλλά στάση ζωής και συχνά και γενναιότητα: και για αυτό, θα είναι κρίμα να αφεθεί σε χώρους οι οποίοι δεν θέτουν το ζήτημα της αναδιανομής και –χειρότερα- να ωθηθεί να εκφυλισθεί ακόμα δεξιότερα ή απλά να παραμείνει στη ΝΔ.

 Οι μέρες είναι πάρα πολύ λίγες και η αναγκαία τόλμη μεγάλη. Εάν όμως ευοδωθεί, μπορεί αυτή η χώρα να αλλάξει.

 Σκέψου το, και κάνε μια πρόσκληση.

Η ευκαιρία είναι μεγάλη για τον τόπο, αλλά και για σένα τον ίδιο.

 Με πολλές ελπίδες, από τη Λέρο,

 Γιώργος Θωμαϊδης,

Ειδικευόμενος Ψυχιατρικής

 Συγγραφέας

Ναι, οι Έλληνες, είμαστε ώριμοι για μια Ειρηνική Επανάσταση.

Υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας, που είτε φοβούνται την έννοια Επανάσταση, είτε λεν πως είμαστε ακόμα ανέτοιμοι ως κοινωνία.

Καταρχήν, Επανάσταση, σε μια σύγχρονη κοινωνία, δεν σημαίνει την έκλυση ακατάσχετης βίας: Το αντίθετο, μπορεί να είναι απολύτως ειρηνική ή ασήμαντου ρίσκου, όπως ήταν η (περιορισμένων στόχων και χρόνου αλλά επιτυχής στον αρχικό στόχο) αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης στο Σηάτλ (θα μιλήσω για αυτή παρακάτω). Μπορεί να είναι απολύτως αναίμακτη, όπως το 1843 ή το 1909 στην Ελλάδα ή και το Φεβρουάριο και τον Οκτώβριο του 1917 στη Ρωσία (εκεί η όποια αντίσταση υπήρξε και στις δυο περιπτώσεις αποτέλεσμα μη εμπλεκόμενων αρχικά παραγόντων). Επίσης, με ελάχιστη δράση υπήρξε και η Γαλλική Επανάσταση και εκεί υπήρξαν άλλοι παράγοντες που επέδρασαν κατόπιν.

Η σημερινή Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό όπως το 1909 ή το 1843, δεν αποτελεί κέντρο της διεθνούς σκηνής και μια από τα κάτω αλλαγή της πολιτικής εξουσίας σήμερα, εννοώ σε λίγες ώρες, θα ήταν αναγκαστικά ευρέως πολιτικού φάσματος και δεν θα δημιουργούσε σχεδόν καμμία ραγδαία αλλαγή στο υπόλοιπο κρατικό λειτουργικό σύστημα της χώρας. Όσο εκτεταμένη αναδιανομή πλούτου και ΜΜΕ και εάν επιχειρούσε, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ανάμεσά τους και το μέγιστο μέρος του ένστολου πληθυσμού, μόνιμου και κληρωτού, θα ήταν μαζί της: Στην Ελλάδα, η αντεπανάσταση δεν έχει κοινωνικό υπόβαθρο.

Σχετικά με το χαρακτήρα των Ελλήνων,λέγεται ότι ακόμα δεν είμαστε αρκετά φτωχοί ή αρκετά ηθικοί για να κινηθούμε ριζοσπαστικά: Και όμως, η Επανάσταση είναι κάτι το οποίο συνήθως γίνεται από ατελείς ανθρώπους, εμάς, αλλά οι ευεργετικές της συνέπειες φαίνονται μακροπρόθεσμα.

Πάντοτε, σε όλη την ιστορία, οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από μικρές ομάδες, οι οποίες κινητοποίησαν ευρύτερες ομάδες, με βάση πιο απτά ζητήματα.

Ούτε επίσης η Επανάσταση γίνεται από τέλειους ανθρώπους. Το ότι κάποιος καταπατάει το νόμο για τα αυθαίρετα, δε σημαίνει πως δεν μπορεί να επαναστατήσει για το ψωμί των παιδιών του. Αντίθετα, τα παιδιά του δεν θα ευαισθητοποιηθούν ποτέ για το περιβάλλον, εάν δεν έχουν ψωμί να φάνε.

Στην Αμερικανική Επανάσταση, το ζητούμενο ήταν η ανεξαρτησία, όμως το πρώτο μαζικο αίτημα υπήρξε το "καμμία φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση".

Στη Γαλλική Επανάσταση, αυτό που μαζικοποίησε τη λαϊκή διαμαρτυρία, ήταν η χρήση από την Τρίτη τάξη της Γαλλικής Συνέλευσης (που συγκαλούσε ο Βασιλιάς), του επιχειρήματος της λαϊκής πενίας κατά των φεουδαρχών.

Στη Ρωσική Επανάσταση, η οποία ανέτρεψε τον τσάρο και έγινε αρχικά τον Φεβρουάριο, το πρώτο αίτημα ήταν η λήξη του πολέμου και κυρίως του λιμού που μάστιζε τη χώρα. Η παράβλεψη αυτού του αιτήματος και μια ακόμα ήττα, κινητοποίησε μεγαλύτερες μάζες λαού προς το ριζοσπαστικότερο κέλευσμα του μπολσεβικικού κόμματος, και πύκνωσε τις τάξεις του.

Δυστυχώς σε κάθε χώρα, τα υλικά κίνητρα αφυπνίζουν τελικά το πιο εφησυχασμένο ή τρομαγμένο ή ελεγχόμενο τμήμα του πληθυσμού. Αυτά καθορίζουν την ένταση της Επανάστασης σε συνδυασμό με την προετοιμασία της σε μικρές η μεγάλες ομάδες. Η δυστυχία όμως δεν αρκεί από μόνη της, αλλά δεν είναι και απολύτως αναγκαία: Εξαρτάται πάντα και από το βαθμό πολιτικής συνειδητότητας των ατόμων: Πάρα πολλοί μεγάλοι ηγέτες και ήρωες επαναστάσεων, ήταν άνθρωποι που άφησαν την τεχνητή άνεση και πήραν το μέρος του λαού.

Στη σημερινή Ελλάδα, η δυστυχία μπορεί να μην έφθασε στο κόκκαλο, αλλά η πληροφορία διαδίδεται πιο συχνά από ποτέ. Αυτό φυσικά δεν κάνει απολύτως σίγουρη την άμεση Επανάσταση, αλλά κάνει καταρχήν πολύ πιθανή την έμπρακτη κατάργηση των συμφωνιών που ψηφίζονται(όσο ακόμα θα αντέχουν...)τυπικά.

και ένα σύγχρονο, πρακτικό παράδειγμα:

Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, το οποίο ξεκίνησε με απλά e-mail, διαδόθηκε παγκόσμια και μέσα σε έξι μήνες πέτυχε να μην ψηφιστεί το σχέδιο που προέβλεπε την υπαγωγή -στην ουσία- των κρατών στη... Δίκαιο Εταιρειών.

Οι άνθρωποι που το δημιούργησαν δεν ήταν ούτε τέλειοι, ούτε πάντα πλήρως συνειδητοποιημένοι, ούτε απόλυτα οργανωμένοι και δέχτηκαν και μεγάλη διείσδυση από διάφορους ανθρωπιστές τοκογλύφους. Πέτυχαν όμως κάποιους από τους στόχους τους, τόσο τότε όσο και κατόπιν. Και αυτό, χωρίς -στις χώρες κλειδιά του αρχικού κινήματος όπως οι ΗΠΑ ή η Γαλλία- να είναι άμεσα ορατή η φτώχεια. Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα και με μεγαλύτερη ομοιογένεια και πολιτική διάρκεια.

Και, το πιο σημαντικό, ενώθηκαν ολοκληρωμένα μέσα από ένα σχετικά χαλαρό δίκτυο επαφών (όπως το σημερινό ελληνικό κίνημα) και οριστικά μπροστά στο χώρο που γινόταν η διάσκεψη που θα υπήγε τα κράτη στο Δίκαίο Εταιρειών.

Μιλώντας πάντοτε για την ειρηνική δύναμη της πορείας και του όγκου εκατομμυρίων πολιτών, απόψε, το Ελληνικό Κίνημα, θα έχει μπροστά του τη Βουλή και μπορεί να την πολιορκήσει. Η πράξη είναι απολύτως νόμιμη, διότι όχι μόνο το Σύνταγμα απαιτεί τη δράση των πολιτών όταν παραβιάζεται η ζωή των ίδιων και των υποσιτιζόμενων παιδιών τους, αλλά και διότι, ακόμα και αυτό το ατελέστατο Σύνταγμα, έχει κταπατηθεί τόσο από το Μνημόνιο 1, όσο και από το Μνημόνιο 2 αλλά και από τη διαδικασία δημιουργίας της οντότητας με επικεφαλής έναν πρωθυπουργό απολύτως ξένο προς τη λαϊκή ετυμηγορία.

Ανάμεσα στους πολίτες, θα υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα τόσο μεγάλης επιρροής, όπως ο Μ.Θεοδωράκης ή ο Μανώλης Γλέζος, που μπορούν πιθανώς, να υπερβούν -απολύτως ειρηνικά- τις (τυπικές ίσως πια-μένει να φανεί) ενστάσεις των αστυνομικών και να οδηγήσουν το λαό σε μια ειρηνική εκκένωση (ή μη προσέλευση, από την έκπτωτη συστημική και συστημίζουσα πτέρυγα της Βουλής) και κατόπιν σε οικειοποίηση του χώρου από το λαό και ανάρρηση μιας πρώτης επιτροπής, από σοβαρούς εκπροσώπους όλων των κινημάτων, για την απελευθέρωση μας από τους εχθρούς μας.

Η ώρα έχει ήδη φτάσει.

Η Ελλάδα μπορεί να ξυπνήσει τη Δευτέρα, εάν έχει αποκοιμηθεί από τους πανηγυρισμούς του λαού μας, ελεύθερη και οι λαοί όλου του κόσμου με απέραντη ελπίδα.