Δρόμος, κι ας φάνηκε ατέλειωτος....

Περπάτησα πολύ. Συνάντησα το φόβο εντός μου, έζησα την αμφιβολία για μένα, για τον άλλο, για τον ξένο. Βρήκα την ανθρωπιά, την αρετή, την αγάπη, σε πάμπολλους ανθρώπους, κάθε καταγωγής και ιστορίας. Δε μετανιώνω,παρά για όσα δεν προσπάθησα αρκετά όταν βρέθηκαν μπροστά μου.

Δεν θα ξεχάσω. Τους ετοιμοθάνατους ασθενείς που μου είπαν πως με αγαπούσαν. Το κοριτσάκι από την Αλβανία, που 24 ωρών το πήγα με αεροπλάνο, σχεδόν παράνομα, από το νοσοκομείο της Κω στην εντατική της Αθήνας στην αγκαλιά μου. Δεν θα ξεχάσω, την Αλγερινή από τη Γαλλία, που πέθανε μιλώντας στον αγαπημένο της στα Γαλλικά. Δεν θα ξεχάσω, τις πιο γλυκιές γωνιές του τόπου μας. Αυτές, τις ζω κάθε μέρα, πιο αληθινές από ποτέ, χάρις σε όσα έζησα. Χάρις στην ανθρωπιά που άφησα να κατοικήσει μέσα μου.

Δεν θα ξεχάσω όλη αυτή την αγάπη, που λάξευσε μέσα μου την αμφιβολία και την έκανε απορία και ευκαιρία.

Για αυτό ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο και έκλεισα τα προηγούμενα.

Και μια σημείωση για όσους θα "ξενιστούν" από την αραβική γραφή: Είναι ένας Κόπτης Αρχαίος Χριστιανός, που διαβάζει μια προσευχή στην έρημο. Διαβάζει, ένας Αιγύπτιος, σε αραβική γραφή, μια βορειοαφρικανική γλώσσα, για μια ελληνιστική-ισραηλιτική θρησκεία, σε μια μουσουλμανική χώρα. Ας είμαστε λοιπόν ανεκτικοί, απέναντι στα στιγμιότυπα της ιστορίας που ζούμε.

ΣΑΝ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΥΡΜΑ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΤΕΙΧΟΣ

"Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα"

Έκκληση κατά του Τείχους της Οδύνης στον Έβρο

Ο λόγος είναι ένας και μόνο: Οι μετανάστες δεν ξέρουν πως υπάρχει τείχος. ¨Όταν δουν το σύρμα, θα δοκιμάσουν να το περάσουν. Χειμώνα, νύχτα, με παγωνιά, όταν δεν έχει σκοπιές. Θα μπλέκονται και θα πιάνονται επάνω σαν πουλιά. Και μετά, θα έρθει το χιόνι...

Περιέγραψα πιο παλιά το φαινόμενο της εγκατάστασης μεταναστών από το Μεξικό στις συνοριακές πολιτείες των ΗΠΑ, και εξήγησα πως αυτό οδήγησε στην αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης. Αυτό όμως, ένα φαινόμενο τοπικό εκεί, δεν σημαίνει πως πρέπει να υψώσουμε κι εμείς φράχτη, όπως έγινε στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ. Το παράλληλο απαίσιο βήμα, τις ένοπλες ομάδες που "φυλάσσουν" την αμερικανική "αγνότητα" σκοτώνοντας αθώους μέσα στις ερημιές της Αριζόνα, το έχουν ήδη μιμηθεί, στις γειτονιές της Αθήνας. Όποιο πρόβλημα και εάν έχει γεννηθεί από κάποιες (ενδεχομένως) μικρές ομάδες μεταναστών, μπορείς να το λύσεις με την αυτοοργάνωση, με την προσέγγιση των οργανώσεων αρωγής, με την επίκληση στην αστυνομία. ΟΧΙ με το να οργανωθείς σε ναζιστικές/ εγκληματικές οργανώσεις, ούτε με το να ψηφίζεις καρικατούρες δικτατόρων.

Όλοι σχεδόν οι μετανάστες από την Ασία, δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Είναι οι ελληνικές πολιτικές της εκμετάλλευσης που τους κράτησαν εδώ. Είναι οι πολιτικές του συμβιβασμού, του εύκολου χρήματος, της συνεργασίας με το οργανωμένο έγκλημα, που τους κρατάν σε ένα τόπο όπου δεν θέλουν να μείνουν. Είναι όλες οι πολιτικές που δεν έχουν όνομα, και που δεν τους δίνεται ποτέ όνομα. Ο Αμπντούλ, ο Χάσαν, ο Τζαφέρ, έχουν πάντα όνομα. Οι μεγάλες κατασκευαστικές και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών / Δουβλίνο 2, δεν έχουν;

Όσο για την Ελλάδα, ναι, αυτή την μικρή Ελλάδα μας,μέσα σε ένα δύσκολο κόσμο, τι μπορεί να δώσει στους δυστυχισμένους; Πέρα από τις διεθνείς συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης και τις μουσουλμανικές χώρες της Μεσογείου, μια άνευ όρων πίεση στις οικονομικές και άλλες συναλλαγές της Τουρκίας με την ΕΕ, veto παντού ως την κατάργηση της Συνθήκης Δουβλίνο 2. Στα βασικά σημεία, ανθρώπινη διαμονή. Εργασία σε πολλές χιλιάδες,με συμβόλαια ορισμένης διάρκειας, που θα τους δώσουν δυνατότητα να γυρίσουν στον τόπο τους. Άσυλο, διακριτικά, σε όσους το δικαιούνται. Οι άνθρωποι που δικαιούνται πολιτικό άσυλο, είναι συνήθως οι πιο μαχητικοί, οι πιο πρωτοπόροι, στις κοινωνίες τους. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι πλούτος για κάθε κοινωνία, δεν είναι αυτοί που θα ακολουθήσουν φονταμενταλιστικά δόγματα, ούτε θα θεωρήσουν τη γυναίκα τους παιδοποιητική μηχανή για να κάνει "αναρίθμητα παιδιά" κατά μέσο όρο.

Τι εμποδίζει την Ελλάδα να δώσει πολιτικό Άσυλο, διακριτικά, σε μερικές χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες από το Ιράν, το Ιράκ, το Κουρδιστάν ή την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν; Είναι το 0,2% του πληθυσμού. Ποιόν ενοχλεί η αγωνίστρια της δημοκρατίας από το Κουρδιστάν, η δασκάλα που πέταξε το τσαντόρ στο Αφγανιστάν, ο καταδιωκόμενος νεστοριανός χριστιανός από το Ιράκ, ο συνδικαλιστής από το Πακιστάν και ο δάσκαλος από την Παλαιστίνη; Ποιόν ενοχλεί ο Εβραίος διανοούμενος, ο Λιβανέζος φιλόσοφος (ο Ζήνων ήταν Φοίνικας και ο Φίλων ήταν Εβραίος), ο Αιγύπτιος καθηγητής; Οι άνθρωποι αυτοί, δεν θα γίνουν το διαβατήριο "εκατομμυρίων" για την Ελλάδα,αλλά το διαβατήριο και η έξωθεν καλή μαρτυρία της Ελλάδας για τον κόσμο. Είναι ένα "ρίσκο" (της τάξης του ... 0,2%) που είναι άνευ λόγου να μην το λάβουμε και δεν είναι ανεπίστρεπτο.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η είσοδός τους εδώ, αλλά η Ευρώπη που τους σιχαίνεται,που τους μισεί και δεν τους θέλει. Είναι η Ελλάδα,όπου δούλεψαν σαν νέοι σκλάβοι στα φαραωνικά Ολυμπιακά έργα. Το λιγότερο που τους χρωστάμε, είναι να αγωνιστούμε για να ζήσουν με αξιοπρέπεια, με τους τρόπους που ειπώθηκαν παραπάνω -και άλλους. Θέλει όμως η Ευρώπη να ζουν οι λαοί τους υπόδουλοι και εξαθλιωμένοι, θέλει η Ευρώπη να μην λάβει δρακόντεια οικονομικά μέτρα κατά της Τουρκίας που βγάζει 8 δις ευρώ το χρόνο από το δουλεμπόριο.

Θέλει να χάνονται στα κύματα, να πιάνονται στα σύρματα, να είναι ακόμα "κάποιοι αριθμοί".

Εμείς γιατί να το θελήσουμε;