Περπάτησα πολύ. Συνάντησα το φόβο εντός μου, έζησα την αμφιβολία για μένα, για τον άλλο, για τον ξένο. Βρήκα την ανθρωπιά, την αρετή, την αγάπη, σε πάμπολλους ανθρώπους, κάθε καταγωγής και ιστορίας. Δε μετανιώνω,παρά για όσα δεν προσπάθησα αρκετά όταν βρέθηκαν μπροστά μου.
Δεν θα ξεχάσω. Τους ετοιμοθάνατους ασθενείς που μου είπαν πως με αγαπούσαν. Το κοριτσάκι από την Αλβανία, που 24 ωρών το πήγα με αεροπλάνο, σχεδόν παράνομα, από το νοσοκομείο της Κω στην εντατική της Αθήνας στην αγκαλιά μου. Δεν θα ξεχάσω, την Αλγερινή από τη Γαλλία, που πέθανε μιλώντας στον αγαπημένο της στα Γαλλικά. Δεν θα ξεχάσω, τις πιο γλυκιές γωνιές του τόπου μας. Αυτές, τις ζω κάθε μέρα, πιο αληθινές από ποτέ, χάρις σε όσα έζησα. Χάρις στην ανθρωπιά που άφησα να κατοικήσει μέσα μου.
Δεν θα ξεχάσω όλη αυτή την αγάπη, που λάξευσε μέσα μου την αμφιβολία και την έκανε απορία και ευκαιρία.
Για αυτό ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο και έκλεισα τα προηγούμενα.
Και μια σημείωση για όσους θα "ξενιστούν" από την αραβική γραφή: Είναι ένας Κόπτης Αρχαίος Χριστιανός, που διαβάζει μια προσευχή στην έρημο. Διαβάζει, ένας Αιγύπτιος, σε αραβική γραφή, μια βορειοαφρικανική γλώσσα, για μια ελληνιστική-ισραηλιτική θρησκεία, σε μια μουσουλμανική χώρα. Ας είμαστε λοιπόν ανεκτικοί, απέναντι στα στιγμιότυπα της ιστορίας που ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου