Η αλήθεια είναι ένας ωκεανός που τον ταξιδεύεις με την απορία και όχι με την αμφιβολία

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Ελληνικοί κομματικοί μηχανισμοί και νέες ιδέες: Βίοι ακόμη αντιπαράλληλοι


Το πρόβλημα πολλών κομματικών μηχανισμών, και γενικά των κλειστών ομάδων ή κοινωνιών, είναι πως θεωρούν ότι οι νέες ιδέες -και επομένως και οι νέοι τρόποι- τους απειλούν. Για το λόγο αυτό, προτιμούν να συνδιαλέγονται με άλλους -πολιτικούς ή μη- μηχανισμούς, παρά να ανανεώνονται σε σημαντικό βαθμό. Αυτή τους η νοοτροπία, πιέζει και τα νεώτερα ή τα εντιμότερα μέλη, ακόμη και εάν έχουν ηγετικές θέσεις, και ακόμη και εάν τα ίδια θα ήθελαν άλλες επιλογές. 



Είναι άλλωστε φυσικό, καθώς οι άνθρωποι φοβούνται το άγνωστο, και τα περισσότερα μέλη πολλών κομματικών μηχανισμών έχουν χρόνια να εκτεθούν στο καινούριο, να φοβούνται. Αυτό το φαινόμενο εξηγεί πάρα πολύ καλά και την καχυποψία -και την απόπειρα "στρογγυλέματος", προσαρμογής ή απλά λογοκλοπής- με την οποία αντιμετωπίζεται κάθε άνθρωπος ή ιδέα που ξεχωρίζει. 



Πολλά στελέχη διάφορων κομμάτων, ιδίως τα προερχόμενα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά όχι μόνο, θεωρούν ότι κάθε άνθρωπος ή ομάδα που επιθυμεί να βοηθήσει με πρωτότυπες ιδέες,  τις οποίες δεν έδωσαν χρόνο -ή δεν μπορούν- να σκεφτούν, απειλεί τη δική τους αυθεντία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουν μάθει να σκέφτονται για να επιζούν στην ελληνική κοινωνία, όπου η κάθε τύπου κλοπή, είναι εθνικό άθλημα και σε αυτή παρεκτρέπεται κάθε ανταγωνισμός.

Στην πραγματικότητα, ακόμη και τα πιο πολιτικοποιημένα άτομα με πρωτότυπες ιδέες, δεν έχουν τη φιλοδοξία να ασκήσουν καμμία απόλυτη εξουσία -διότι η αυτεκπλήρωσή τους δεν εκπορεύεται από την κομματική αναγνώριση- αλλά την ελπίδα να βοηθήσουν και αυτά, μέσα στο ποικιλόχρωμο πλέγμα κάθε κομματικής πολιτικής.




Όποιο κόμμα λοιπόν φιλοδοξήσει να αναμορφώσει την Ελλάδα, θα πρέπει να τολμήσει, ακόμη και με τη βοήθεια ψυχολόγων, να ξεπεράσει τις φοβίες των μηχανισμών του. Αυτές οι φοβίες, μάλιστα, είναι εξίσου έντονες στον αριστερό χώρο, λόγω των πολλαπλών ψυχικών τραυμάτων από γενιές διώξεων, όσο και στο μη αριστερό χώρο, λόγω της φοβικότερης φύσης (όπως δείχνουν οι έρευνες) των ατόμων που είναι πιο συντηρητικά. 

Σε κάθε άλλη περίπτωση, χωρίς νέο και καταρτισμένο δυναμικό, όλα τα κόμματα είναι αθωράκιστα απέναντι σε παραδοσιακούς μηχανισμούς άσκησης εξουσίας και δεν μπορούν να αποκτήσουν το σεβασμό του κοινού. Το αποτέλεσμα τότε, στην καλύτερη περίπτωση ενός αντιμνημονιακού κομματος το οποίο θα αναζητά στήριξη με τα παραδοσιακά μέσα που ανέφερα αρχικά, θα είναι ασταθείς ελιγμοί και αβάσιμες συμμαχίες με το ετερόκλητο πλήθος της διαπλοκής ή της παραδοσιακής πολιτικής, από γελοίους μεγαλοεκδότες μέχρι μεταμεληθέντες υπουργούς του Μνημονίου. 



Αυτό, είναι κρίμα να συμβεί και εάν συμβαίνει, υπάρχει λίγος χρόνος ακόμη να ανακοπεί, όσο βαθαίνει η αντικυβερνητική μήνις,  παρά τις ήδη εμφανείς αρνητικές του συνέπειες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου