Προς Βασίλη Μαρκεζίνη: Κύριε Καθηγητά, οι άριστοι επαγγελματίες σας βρέθηκαν: Όχι στις επιχειρήσεις, αλλά στο μπούνκερ του Ιατρείου του Συντάγματος.

29.06.2011

Κύριε Καθηγητά,

Αυτή τη στιγμή, μαίνεται δίπλα μας ο βομβαρδισμός των ασθενών μας με βαρειά, ληγμένα ασφυξιογόνα και των αθώων,αμάχων πολιτών,από τα βλήματα του παρακράτους. Εδώ μέσα λοιπόν, κατάλαβα ποιοί ήταν οι αληθινά άριστοι: Νέοι επιστήμονες, συνάδελφοι, που κατέβηκαν εδώ, για να δώσουν τη γνώση τους στο χειμαζόμενο λαό μας. Με τους γιατρούς ως αφετηρία, θα το γενικεύσω: Όσοι γενναίοι άνθρωποι με γνώση, συμμετέχουν ενεργά στον απευθερωτικό αγώνα του λαού μας.

Είμαι από τους ανθρώπους που και εκτιμούν και μελετούν προσεκτικά όσα λέτε για τα ζητήματα της ειδικότητάς σας. Συμφωνώ μαζί σας απόλυτα για την ανάγκη ύπαρξης μιας κυβέρνησης από το λαό, η οποία, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα προέλθει "από το πεζοδρόμιο" όπως έχετε πεί. Επίσης, σε αντίθεση με πολλούς από τους επικριτές σας, δεν φοβάμαι καθόλου τις λέξεις "αξιοκρατία", "άμιλλα", "αριστεία" και -επίσης σε αντίθεση μαζί τους- τις χρησιμοποιώ στο πολιτικό μου λεξιλόγιο.

Είπατε λοιπόν ότι για μια καλώς κυβερνώμενη Ελλάδα η λύση θα είναι "ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σκηνικό, που θα έχει φτιαχτεί από νέα υλικά, “όχι από επαγγελματίες πολιτικούς αλλά από 40άρηδες και 45άρηδες, πετυχημένους επαγγελματίες, που αντιλαμβάνονται την ανάγκη να βοηθήσουν την πατρίδα”*. Εκεί, όμως τίθεται το ερώτημα. Λέτε πως του λαού μας θα πρέπει να ηγηθούν οι άριστοι- στον τομέα τους.

Οι άριστοι τους οποίους αναζητάτε, αποτελούν μέρος του προβλήματος το οποίο επιθυμείτε να λύσετε. Παρά τις πιθανές απόπειρές τους (που πρέπει να αποδειχθούν) να φέρουν νέα νοοτροπία στη δική τους επιχείρηση ή στο χώρο εργασίας τους, αυτό δεν αρκεί καθόλου. Για να κυβερνήσεις ένα λαό, χρειάζεται πρώτα από όλα, η βιωματική γνώση των αναγκών του και η στιβαρή θέληση να αγωνιστείς για το δίκαιό του, μια ιδιότητα άσχετη -και πολύ συχνά αντίθετη- από την επιμονή που οδηγεί στην επαγγελματική επιτυχία. Αλλά, ακόμα και η επαγγελματική επιτυχία σε κάθε περιβάλλον, είναι πολύ αμφίβολο εάν είναι αποτέλεσμα της μεγάλης ικανότητας και της ηθικής ενός επαγγελματία ή απλά κάποιου ταλέντου, των οικογενειακών δικτύων και της ικανότητας του να επιζήσει στο κάθε σύστημα.

Γνωρίζω πάρα πολλούς γιατρούς οι οποίοι έχουν υψηλή εργασιακή ηθική, αλλά είναι ανίκανοι να αντιληφθούν τι υπηρετεί το κοινό καλό, τις ανάγκες των διάφορων ομάδων και οι οποίοι είναι διαρκώς πολύ δειλοί για να κατέβουν σε μια διαδήλωση για τα δικά τους δικαιώματα. Οι άριστοι σας κύριε καθηγητά, όμως, θα έχουν κατέβει ποτέ σε μια διαδήλωση; Θα έχουν ρισκάρει για τα κοινωνικά δικαιώματα; Θα έχουν -έστω- στο χώρο τους αγωνιστεί για να αλλάξει κάτι πέρα από το μικρό δικό τους κόσμο; Θα έχουν απεργήσει έστω μόνοι; Θα έχουν αγαπήσει ή θα έχουν περιφρονήσει το εργαζόμενο απρόσωπο πλήθος; Εάν δεν έχουν αγωνιστεί, να είστε βέβαιος ότι ούτε τις ανάγκες του λαού μας θα καταλάβουν, ούτε το σύστημα έχουν την αντοχή να πολεμήσουν.

Επίσης, δεν μας έχετε εξηγήσει επαρκώς ποιοι θα είναι οι άριστοι ακαδημαϊκοί. Έχουν όνομα; Έχουν εγγυήσεις αριστείας και με ποιού τις χορηγίες και τη βοήθεια; Τι αξίζει ένας καθηγητής δημόσιας υγείας του Harvard (ως πολιτικός, όχι ως τεχνικός σύμβουλος όπου πιθανώς έχει να πει πολλά) ο οποίος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο κακό έχουν κάνει οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στο δημόσιο καλό στην υγεία ή ο οποίος θα θεωρεί ανώτερο το αμερικανικό από το σκανδιναυικό μοντέλο υγείας;

Κύριε Καθηγητά,

Εδώ και εφτά μήνες κάποιοι άνθρωποι δίνουν ένα μακρύ, μοναχικό και πολύ δύσκολο αγώνα, για να πείσουν πολλά κινήματα πολιτών, πως υπάρχει ανάγκη για κάποιου είδους συλλογική, ανακλητή ηγεσία και για ειδικούς, οι οποίοι θα προσπαθούν, όσο μπορούν, να μεταδώσουν πείρα και γνώση σε ένα κοινό που ολοένα είναι ικανό να θέσει ουσιαστικές ερωτήσεις και να πεί πρωτότυπες σκέψεις. Αυτή η προσπάθεια, σκοντάφτει όχι στο γεγονός ότι "όλοι οι Έλληνες είναι αναξιοκράτες", αλλά στο ότι πάρα πολλές φορές -και τώρα ακόμα από την κυβέρνηση- ακατανόητοι μαθηματικοί τύποι και τεχνική ορολογία, χρησιμοποιήθηκαν για να συνθλίψουν τα δικαιώματα του λαού μας.

Οι λαοί κύριε καθηγητά, στρέφονται στους κομπογιαννίτες όταν οι ειδικοί τους έχουν προδώσει. Η απάντηση σε αυτή την αντίδραση δεν είναι "επιπλέον ειδικοί", αλλά "άριστοι ειδικοί στην υπηρεσία του λαού". Επειδή αυτοί σπανίζουν, διότι δυστυχώς λίγοι ειδικοί αναδύονται από τον μικρόκοσμό τους, οι συλλογικά άριστοι κυβερνώντες θα πρέπει να βρεθούν από όσους, νέους ή ηλικιωμένους, με γνώση ή/και οξύ πνεύμα, έχουν σταθεί στο πλευρό του λαού μας , έμπρακτα.

Οι ειδικοί τεχνικοί σύμβουλοι ενός ικανού πολιτικού, ας είναι όποιοι θέλουν. Οι ανακλητοί ηγέτες ενός λαού, όμως, πρέπει να έχουν μιλήσει υπέρ του κατ επανάληψιν και ιδίως να έχουν πείσει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη, δεν είναι απλά η επιβίωση των πολιτών αλλά η ριζοσπαστική –αλλά αξιοκρατική- ανακατανομή του προιόντος της εργασίας τους. Για αυτό, προτάσσω το σκανδιναβικό πρότυπο ως σταδιακό στόχο, τον οποίο είναι πιο πιθανό να εφαρμόσουμε με επιτυχία από τον νεοφιλελεύθερο. Μπορεί και τα δυο να έχουν αδυναμίες, όμως το σκανδιναβικό είναι πιο πλήρες και κυρίως πιο κοντά σε αυτό που ζητά επιτέλους ο λαός μας: Όχι την ισοπέδωση αλλά όχι και την πρόκληση του πολύ μεγάλου ατομικού πλούτου.

Ποιός αλήθεια επιτυχημένος έχει την ψυχολογική γνώση να εννοήσει ότι πολλοί μη επιτυχημένοι είναι θύματα του κοινωνικού τους περιβάλλοντος ή δεν είχαν τις ευκαιρίες να ζήσουν ηθικά και ταυτόχρονα επιτυχημένα; Μπορώ να σας φέρω ένα στρατό από γιατρίνες και γιατρούς και ιδίως από νέους επιστήμονες, που "απέτυχαν" στην Ελλάδα, όχι για λόγους ικανότητας αλλά για λόγους ηθικής: Δεν ήταν αρκετά "ευέλικτοι". Αυτοί, έχοντας βιωματική πείρα και από την αξία αλλά και από τα γυρίσματα της ζωής, είναι οι πιο κατάλληλοι για σύμβουλοι και κάποιοι για το τιμόνι του κράτους και την συλλογική αναδημιουργία της κοινωνίας.

Με αυτό στο μυαλό, τέλος, μπορούμε να πετύχουμε τη διάκριση ανάμεσα στον πεζοδρομιακό λαϊκισμό (κάποιων π.χ. της γενιάς του Πολυτεχνείου) και στα εφαρμόσιμα σχέδια των έντιμων αγωνιστών: Το βήμα βήμα Σχέδιο διακρίνει αυτόν που απλά χαιδεύει τα αυτιά του λαού, από αυτόν που είναι ειλικρινής. Και εδώ, χρειάζονται οι ειδικοί σύμβουλοι.

Επιπλέον, όμως, απαιτείται και η απόφαση: Οι Έλληνες, ψήφισαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο διότι δεν θέλησαν να διακρίνουν την ασάφεια των βασικών του υποσχέσεων, αλλά και διότι τους έπεισε -και ίσχυε- πως είχε τη θέληση να εφαρμόσει όσα επιθυμούσε. Απλά, επιθυμούσε άλλα, από αυτά που υποσχέθηκε. Και, όσα επιθυμούσε, αποδείχτηκαν τελικά σε βάρος του λαού.

Η συλλογική ηγεσία της νέας Ελλάδας, πρέπει να είναι αποφασισμένη να συγκρουσθεί με κάποια στοιχεία του διεθνούς συστήματος,με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμα, όπως έγινε πρόσφατα στην Κύπρο, κάποιοι, για το κοινό καλό, με τίμημα την ίδια τους τη ζωή. Είναι πολύ απίθανο να μπορείς να ρισκάρεις την ίδια σου τη ζωή για το δίκαιο, εάν δεν έχεις κατέβει μια έστω φορά στο πεζοδρόμιο ή έστω δεν έχεις εκτεθεί δημόσια περισσότερο από μια ακαδημαϊκή κριτική.

Τελειώνοντας, με όλο το σεβασμό σε πάρα πολλούς από εσάς, και ανθρώπους όπως τον Δημήτρη Καζάκη (που όργωσε την Ελλάδα), τον Κώστα Λαπαβίτσα, τον Γιώργο Δελαστίκ, τον Σταύρο Λυγερό, τον Γιώργο Κοντογιώργη, τον Λεωνίδα Βατικιώτη, θα ήθελα να προσθέσω τα εξής: Βοηθήστε μας, ο καθένας στον τομέα του, να διαμορφώσουμε τις μεθόδους με τις οποίες θα υλοποιήσουμε μια καλύτερη κοινωνία. Ίσως, για ένα αρχικό διάστημα, κάποιοι από εσάς, να είναι, ο καθένας στον τομέα του, όσοι θα βάλουν τις πρώτες υπογραφές για να μπεί το νερό στο αυλάκι.

Όμως, τις επόμενες συλλογικές αρχές αυτής της χώρας, θα πρέπει να τις βρείτε ανάμεσα σε πολλούς υπέροχους ανθρώπους που κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο, είτε το λέμε πλατεία είτε διαφορετικά. Η πρώτη αρχή της δημοκρατίας είναι η ισονομία: Αυτοί που χύνουν αίμα και δάκρυα, προηγούνται.

Εφημ. Μακεδονία, 23.11.2010: “Να έρθουν στην εξουσία οι 45ρηδες”

http://www.makthes.gr/news/politics/65523/