Επείγουσα ανοιχτή επιστολή στους μετριοπαθείς πολίτες του "Μένουμε Ευρώπη", από έναν αντιμνημονιακό πολίτη

(Στη φωτογραφία, το ατμόπλοιο "Καρτερία", το πρώτο ατμοκίνητο πλοίο στον κόσμο το οποίο χρησιμοποιήθηκε από το Ναυτικό ενός Κράτους σε πόλεμο. Η νεοσύστατη Ελλάδα δεν ήταν καν αναγνωρισμένο κράτος όταν προχώρησε σε αυτή την εκπληκτική καινοτομία. Τα πράγματα όμως, λόγω και του διχασμού του λαού και των χρεών του, δεν εξελίχθηκαν με ανάλογη πρωτοτυπία ... Πηγή: http://www.hellenicaworld.com/ )



Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι

Τα κινήματα, όπως πολλοί μάθαμε στην πράξη εδώ και πολλά χρόνια, δεν γίνονται απλά μέσα από τις ελπίδες ή τα σχέδια των ανθρώπων. Γνωρίζω ότι κάποιοι από εσάς, είτε λόγω του θερμού ταπεραμέντου του λαού μας, είτε δεχόμενοι τις εκπομπές περί καταστροφής και εξόδου από το ευρώ, είτε με βάση τους υπολογισμούς και την πείρα σας, αποφασίσατε,  λόγω  της συνήθους (αλλά πάντα αγωνιώδους) καθυστέρησης των ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων, ότι έπρεπε να εκφράσετε την αγωνία σας για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Όμως, η εκδήλωση η οποία οργανώθηκε με τον εμβληματικό τίτλο «Μένουμε Ευρώπη», βρέθηκε να χειραγωγείται (και να κατακλύζεται κυριολεκτικά), όχι από κάποιους από τους μετριοπαθείς και προβληματισμένους πολίτες που πήγαν, αλλά από τα πιο ακραία και οπισθοδρομικά στοιχεία του παλιού κομματικού κράτους.

Στα μάτια μερικών, η συνύπαρξη ανθρώπων τόσο διαφορετικών (από ανεξάρτητους και αγωνιώντες πολίτες, μέχρι πρώην οπαδούς της χούντας και μέλη της γραφειοκρατίας του  ΠΑΣΟΚ) στην ίδια πλατεία, ίσως φαίνεται κάτι ανάλογο με τη συνύπαρξη διάφορων τάσεων της πολιτικής ζωής, στις Πλατείες και στις διαδηλώσεις της περιόδου 2010-2014. ‘Όμως, σε εκείνες τις διαδηλώσεις, και ειδικά στο αποκορύφωμά τους στις πιο κρίσιμες στιγμές, δεν ήταν παρόν όλο το στελεχιακό δυναμικό ενός κόμματος, ούτε είχε φέρει οργανωμένα τους ψηφοφόρους του. Στις συγκεντρώσεις εκείνες, σταθερά και συστηματικά, κομματικά στελέχη κρατήθηκαν όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον κεντρικό ρόλο τους στην οργάνωση της συγκέντρωσης. Αντίθετα, από την πρώτη μέρα, στις συγκεντρώσεις του «Μένουμε Ευρώπη», τον κεντρικό ρόλο και την κεντρική συμμετοχή στη συγκέντρωση, είχαν κομματικά στελέχη, τα οποία παραγκώνισαν πλήρως τους άλλους αρχικούς διοργανωτές. Αυτό, φαίνεται έκδηλα και σε σειρά φωτογραφιών που υπάρχουν ήδη στο Διαδίκτυο.

Σας έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση λοιπόν ατυχώς, και ήταν φυσικό, καθώς, εκτός ίσως από μερικούς ευρωπαϊστές (διότι ευρωπαϊστές είναι οι πιο πολλοί και στην αντιμνημονιακή πτέρυγα) και από κάποια άτομα ήδη δραστήρια στο (νέο;) φιλελεύθερο χώρο, τα οποία αναπτύσσουν και αρκετά σοβαρά επιχειρήματα, όλοι οι άλλοι, το μόνο που θέλουν είναι να έρθει πίσω το παλιό καθεστώς. Αυτό, φαίνεται τόσο από τη διαρκή, μεθοδευμένη εμπάθεια (και όχι τη σποραδική αγανάκτηση) τους, αλλά και από τη στοχοποίηση της κυβέρνησης (η οποία είναι άλλη από την κριτική) ήδη πολύ πριν καν εξελιχθούν οι διαπραγματεύσεις. Οι οποίες, όπως όλοι ξέρουμε, είναι άλλο πράγμα από την παραινετική ρητορική των εκλογών, και συνεπώς ήταν άτοπο να προβλέπεται από πριν η έκβασή τους, πόσο μάλλον κάποιοι να διασπούν τη χώρα πριν καν φτάσει να διαπραγματευτεί..  

Η εξέλιξη αυτού που οργανώθηκε αρχικά ως «Μένουμε Ευρώπη» ήταν αναμενόμενη και η συνέχεια του είναι νομοτελειακή πλέον.  Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη καθώς, είστε ελάχιστοι οι άνθρωποι που διατηρείτε μια αυτόνομη σκοπιά -έστω και από μια οπτική με την οποία μπορεί κανείς να διαφωνεί- αλλά η οποία παραμένει πάντως σε μείζονα βαθμό προσωπική και αδογμάτιστη. Όλοι σχεδόν οι άλλοι από όσους κίνησαν το Μένουμε Ελλάδα, ως «κλασσικοί»  νεοέλληνες (όπως και ως κλασσικοί  νεοέλληνες δρουν πολλοί σε κάθε χώρο) έχουν μια απολύτως μη αντιστρέψιμη (ειδικά σε συνθήκες αμφίβολες και δύσκολες σαν αυτές που διανύουμε) ανάγκη, του να γίνει το δικό τους και μόνο. Και,  πραγματικά, όσο αυξάνει η ένταση, είναι γνωστό από όλες τις ψυχολογικές μελέτες, πολλοί άνθρωποι γίνονται όλο πιο εγωιστές, παύουν να δρουν συλλογικά και δρουν συμφεροντολογικά.

Η δημοσκόπηση της Public Issue,  έγκυρη όπως και όλες της οι δημοσκοπήσεις, δίνει 48% στον ΣΥΡΙΖΑ, 58% στα (δημοκρατικά, διότι υπάρχει και η «αντιμνημονιακή» ΧΑ) αντιμνημονιακά κόμματα που είναι στο κοινοβούλιο, πάνω από 62% στην αντιμνημονιακή ψήφο συνολικά. Και, το ποσοστό αυτό, θα αυξηθεί και άλλο από ότι δείχνουν όλες οι τάσεις.

Συνεπώς, δεν έχετε καμία ελπίδα να σας αφήσει το παλαιό καθεστώς να αναπνεύσετε: Οι επαγγελματίες και πολύπειροι πολιτικοί του παλιού καθεστώτος, γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν με αφανισμό, και δεν θα χάσουν ευκαιρία δημοσιότητας, όπως και την ευκαιρία να αποδυναμώσουν τη χώρα μέσα από το διχασμό, ώστε να ανέβουν ξανά στην εξουσία. Αυτοί, δεν σας έχουν ανάγκη, ούτε είναι Ευρωπαίοι στα οράματά τους. Είτε εσείς το επιτρέψατε από υπολογισμό, είτε εσείς σφάλατε σε κάποιο συλλογισμό, πλέον, χωρίς καμία απολύτως περίπτωση να αλλάξει αυτό, θα σας χρησιμοποιήσουν μέχρι τέλους- και όχι για την Ελλάδα. Για τα προσωπικά τους συμφέροντα: Και με δεδομένη την οικονομική σχέση πολλών τους με συγκεκριμένα κράτη, όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό. Σκεφθείτε ότι, πριν λίγες μόλις ώρες, ο Υπεύθυνος Παιδείας ενός «μεταρρυθμιστικού κόμματος», έγραψε δημόσια ότι η μόνη ελπίδα («σας») είναι η παρέμβαση των έξω, καθώς και ότι είναι επιθυμητή μια εσωτερική αστάθεια και κατάρρευση (υπάρχουν τα δεδομένα στο διαδίκτυο).

Αυτά, τα γράφω διότι, πολλοί από εσάς, τους οποίους και διαβάζω (και με κάποιους επικοινωνώ στο διαδίκτυο, έστω και διαφωνώντας, αλλά πολιτισμένα), είστε άνθρωποι με κάποιες ουσιαστικές σκέψεις για την κοινωνία και τη χώρα. Πάρα την οργή σας για την κυβέρνηση, είναι άδικο για σας να σας ταυτίζουν με τη διαπλοκή, την Γερμανία και ανθρώπους που υποστήριξαν πιο παλιά τη δικτατορία ή πιο πρόσφατα τον ξυλοδαρμό χιλιάδων αθώων διαδηλωτών, στο όνομα κάποιας συλλογικής «ευθύνης» (ότι διαδήλωσαν και εμφανίστηκαν πίσω τους (την κατάλληλη στιγμή ….) οι γνωστοί άγνωστοι) ή συχνά χωρίς κανένα πρόσχημα. Αλήθεια, εσείς είδατε πόσο ανεμπόδιστα εξελίχθηκε η διαδήλωση της Πέμπτης;

Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή (ούτε μπορεί να στηθεί έστω και με νέα (;) υλικά - όπως απέδειξε το πόσο μικρό έμεινε το Ποτάμι) κανένας χώρος με μεγάλη λαϊκή βάση πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως η καλύτερη λύση για τα αναπτυξιακά σχέδια και τις ιδέες σας,  είναι να διατυπωθούν απευθείας -χωρίς να αποθαρρυνθείτε- στο όχι μικρό κομμάτι της κυβέρνησης, που κατανοεί ΠΛΗΡΩΣ, την ανάγκη για ανάπτυξη.  Άλλωστε, από ό,τι έχω καταλάβει, οι σώφρονες άνθρωποι κάθε πλευράς, για την Ελλάδα το κάνουν όλοι και τον λαό της, και αναγνωρίζουν την αξία της αντίληψης του άλλου.

Τελειώνω, με μια παραβολή: Ο Miguel de Unamuno  ήταν ένας διάσημος συγγραφέας στην Ισπανία, τις παραμονές του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ήταν άνθρωπος με σεβασμό στις παραδόσεις και στις αξίες του ισπανικού λαού. 

Όταν έγινε η εξέγερση του Φράνκο κατά της νέας, Δημοκρατικής Ισπανικής κυβέρνησης, έχοντας δει (ο Unamuno) τις ακρότητες που έκαναν κάποιοι περιθωριακοί στην Ισπανία (και τις οποίες ανέχονταν εσκεμμένα η αστυνομία για να στιγματισθεί η νέα κυβέρνηση ή -σε άλλες περιπτώσεις- απλά δεν μπορούσε να ελέγξει ακόμη η νέα κυβέρνηση), τάχθηκε με τον Φράνκο. Ο γιός του, πολεμούσε με τους Δημοκρατικούς. Όταν ανακάλυψε τι ήταν ο Φράνκο στην πραγματικότητα, ανέκρουσε πρύμναν, και πέθανε μετά από λίγο καιρό μόνος, πικραμένος και χωρίς να μπορεί να προσφέρει αυτά που είχε ονειρευτεί. Σήμερα και, οι μετριοπαθείς δημοκρατικοί, και πολλοί αριστεροί -μετριοπαθείς και ακραίοι-  στην Ισπανία (και εκεί το ακροαριστερό ΚΚ δεν είχε ποτέ αμφισβητηθεί εθνικά), τον εκτιμούν για το έργο του.

                                      (Η φωτογραφία από σχολείο στη Σύρο, το χειμώνα)

Όλοι όσοι δεν συμμερίζεστε ακραίες θέσεις, δεν έχετε λόγο να έχετε την ελάχιστη σχέση με εξαιρετικά επιθετικά άτομα, με τους κομματικούς στρατούς που θα κατακλύσουν τα πάντα και τους αυτουργούς προσκλήσεων βίας, οποιαδήποτε απόχρωσης. Είστε άνθρωποι δημιουργικοί, πνευματικά συγκροτημένοι και -παρά τις διαφωνίες- άνθρωποι που εάν καθήσει κανείς μαζί σας να πιεί έναν καφέ διαπραγματευόμενος, θα βγάλει σίγουρα ένα αποτέλεσμα και πιθανότατα και μία φιλία.

Αυτό που η χώρα έχει ανάγκη, είναι διάλογος. Οι ασθενείς μου, ειδικά οι πιο αδύναμοι, δεν φταίνε σε τίποτε. Τα λιγοστά εναπομείναντα παιδιά αυτής της χώρας επίσης. Όμως, όπως και έχω γράψει και σε αυτό το άρθρο ήδη,

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=8335

η Ελλάδα σας έχει ανάγκη και μας έχει ανάγκη όλους. Οι σποραδικές εκδηλώσεις έντασης, δεν έχουν καμία σημασία, όσο η βαθύτερη αφοσίωση -ειδικά στις δύσκολες ώρες- στην υπόθεση της ομόνοιας. Είναι ανάγκη, και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγουν τα πράγματα, όλοι, σε κάθε πλευρά, να κάνουμε κήρυγμα ειρήνης.

Σας ευχαριστώ πολύ

Γιώργος Θωμαΐδης, ειδικευόμενος ψυχίατρος, Θεσσαλονίκη