ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΩΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ
Αγαπητέ Αλέξη,
Είμαι γιατρός στο ακριτικό νησί της Λέρου και συνομήλικός σου,
Η τοπική κοινωνία και το Ψυχιατρείο όπου εργάζομαι, ζουν τις δραματικές συνέπειες της ασυδοσίας της πλουτοκρατίας και –πλέον- και της εγκατάλειψης της ελληνικής μεθορίου από το κράτος. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, το εθνικό ζήτημα δένει απόλυτα με το κοινωνικό – και για αυτό αποφάσισα να σου γράψω.
Στις προεργασίες για τις επόμενες εκλογές, τέθηκε –και δεν έχει λυθεί- το ζήτημα της διεύρυνσης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, πέρα από το Κέντρο, προς ανένταχτους αντιμνημονιακούς πολιτικούς, όπως ο Σ. Παπαθεμελής, ο Κ. Ζουράρις και ο Ν. Μαριάς. Για τους κυρίους Ζουράρι και Παπαθεμελή, γνωρίζω περισσότερα διότι καταγόμαστε από την ίδια πόλη και θα αναφερθώ σε αυτούς κύρια και εμβληματικά για αυτόν ακριβώς το λόγο. Εκτιμώ πάρα πολύ και τον κ. Μαριά, και η παραίνεση που θα κάνω αφορά φυσικά και στη δική του συμμετοχή.
Η πιεστική άρνηση μερίδας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να συνεργαστεί με ανθρώπους όπως ο Σ. Παπαθεμελής και ο Κ. Ζουράρις επειδή είναι ¨εθνικιστές¨, αποτελεί στρατηγικό σφάλμα για το αντιμνημονιακό κίνημα, αναθεωρήσιμο όμως. Όπως ακριβώς κάποτε, την περίοδο της ¨χλιδής¨, οι πατριωτικές αναφορές θεωρήθηκαν ¨ντεμοντέ¨ ( αλλά τώρα όχι), έτσι ακριβώς και τώρα, σε μια κρίσιμη στιγμή και για την αυτόχθονα κοινωνία αλλά και για τους φιλοξενούμενους της, η έλκυση τμήματος του φιλελεύθερου κόσμου μέσα από μια ευρύτερη συνεργασία για το κίνημα είναι απολύτως αναγκαία.
Αυτή τη στιγμή το διακύβευμα είναι σχεδόν αποκλειστικά η ελληνική κοινωνία- υπό την έννοια ότι οι Βαλκάνιοι μετανάστες την έχουν εγκαταλείψει διωγμένοι από την κρίση και οι μετανάστες από την Ασία βιάζονται να διαφύγουν επίσης από αυτή. Μικρή σημασία έχει το πώς κανείς θα προσδιορίσει ακριβώς την ελληνική κοινωνία, αλλά μεγάλη το αν νοιάζεται για αυτή και τη συνέχισή της, άρα και τη συνέχιση του εσωτερικού διαλόγου σε αυτή. Άλλωστε, από το αν αυτή η κοινωνία θα μετασχηματιστεί σε μια ταγματασφαλήτικη νεοφιλελεύθερη φεουδαρχία ή θα δημιουργήσει μια ευημερούσα δημοκρατία, θα κριθεί και το πως θα φερθεί και σε όσους τύχει να εξαρτηθούν ή να διέλθουν από αυτή.
Κανένα πλέγμα ιδεών (με την εξαίρεση ποινικών αντιλήψεων όπως οι ναζιστικές και οι φασιστικές ιδέες και ληστρικών όπως οι νεοφιλελεύθερες απόψεις οι οποίες απορρίπτονται εξαρχής), δεν είναι τόσο άρτιο ακόμα , ώστε να αποκλείει εκλεκτικές συνεργασίες σε κοινή βάση. Αντίθετα, η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ πιεστική για να αμφισβητηθεί. Τόσο ο κ. Παπαθεμελής, όσο και ο κ. Ζουράρις, υπήρξαν κριτικοί του συστήματος σε εποχές που ο ΣΥΝ καθηλωνόταν από τις εσωτερικές του διαμάχες – και το πλήρωσαν για αυτό.
Ο κ. Ζουράρις, επιτέθηκε στις πολιτικές των νεοφιλελεύθερων ιδρυμάτων του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα την εποχή που αυτό στιγματιζόταν ως ¨εθνικισμός¨ και ¨συνωμοσιολογία¨. Ο κ.Παπαθεμελής, υπήρξε ο μόνος Έλληνες πολιτικός που τα έβαλε ευθέως –με διαπρύσιο ζήλο ομολογουμένως- με το κύκλωμα της νύχτας, και υπήρξε ο μόνος που χτυπήθηκε από αυτό με τόσο μένος την εποχή που κανείς δεν τολμούσε να πει το αλλού αρκούντως λογικό: Ότι δεν είναι δυνατόν να δουλέψεις φυσιολογικά, εάν πίνεις ως τις 06.30 το πρωϊ και ότι ουδέποτε στη λαϊκή κουλτούρα μας το ξενύχτι κράτησε μέχρι τις 6 το πρωϊ κατά τις ημέρες της εργασίας. Για να μη βιαστεί κανείς να το καταλογίσει αυτό ως αδιανόητο συντηρητισμό, μπορεί να πάει μια βόλτα μέχρι την Ολλανδία, την μεσογειακότατη Καταλονία ή τη Βόρεια Ιταλία. Και, τελικά, δεν μπορείς να διαγράψεις έναν άνθρωπο ούτε για ένα λόγο παραπάνω, ούτε για το πώς θα ρυθμιστεί τελικά ένα ωράριο.
Ούτε ο χριστιανικός οικουμενισμός του κ. Παπαθεμελή, ούτε το νεοελληνικό στίγμα του κ. Ζουράρι αντιφάσκουν προς τον διεθνικό αριστερό λόγο: Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται πάρα πολύ στον πρώιμο χριστιανικό μήνυμα και για να υπάρχει διεθνισμός και πολυπολιτισμός, πρέπει να υπάρχουν στοιχειακά οι τοπικοί λαϊκοί πολιτισμοί που θα αλληλεπιδράσουν, όχι ένα άμορφο ή χαλαρά αμερικανικό πολιτιστικό σχήμα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται την διαρροή ¨κοσμοπολιτών¨ ψηφοφόρων προς τη ΔΗΜΑΡ της κ. Δραγώνα και της κ. Ρεπούση εξαιτίας των κ. Παπαθεμελή και Ζουράρι, τότε θα έπρεπε μάλλον να θυμίσει, σε όλους τους τόνους, τα εξής: Ούτε η Λευκή Γενοκτονία των αυτοχθόνων Πομάκων της Θράκης με την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία τους από την κ. Δραγώνα συνιστά κοσμοπολιτισμό, ούτε σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα θα έγραφαν στ α σχολικά βιβλία ότι οι Εβραίοι ¨συνωστίζονταν¨ στις ράγες του Άουσβιτς.
Όσον αφορά στο όνομα της ΠΓΔΜ, αλλά και στην εθνική συνείδηση των κατοίκων της θα θυμίσω τα εξής: Οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά πάνω στις διεθνώς αναγνωρισμένες αλήθειες και στον τοπικό πολιτισμό τους. Ο γειτονικός μας λαός πιθανώς έχει, ένα μέρος του τουλάχιστον, μια δική του ταυτότητα, με τη δική της λαϊκή ιστορία, μουσική και τέχνη. Δεν του χρειάζονται τα παραληρήματα του Μακεδονισμού, τα οποία κιβδηλώνουν το παραδοσιακό όνομα της κοιτίδας του, της κοιλάδας του Αξιού, το οποίο αυθαίρετα οι Οθωμανοί ενσωμάτωσαν σε μια ¨Μακεδονία¨ πιθανώς και με την καθοδήγηση των δυτικών ιμπεριαλιστών.
Ούτε ο γειτονικός μας λαός είχε ανάγκη να γίνει άθυρμα στα χέρια του κάθε σταλινικού και μετασταλινικού σφυροκοπήματος, από το 1925 ως το 1990, για να αποκτήσει μια δική του κοιτίδα. Ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς, σημαίνει ειλικρίνεια, όπως θα έλεγε ο Γ. Κορδάτος. Η αφυψηλού, χωρίς επίπτωση στις μάζες κοινωνική κριτική που καθήλωσε τον ΣΥΝ στο 3% για χρόνια, πρέπει αναθεωρηθεί και προς την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής: Να σπάσει τα δεσμά και τους φόβους απέναντι στα εθνικά ζητήματα, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά της.
Στο ζήτημα του δημογραφικού, η επίπτωση της δημογραφικής γήρανσης και της συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, είναι πιο εμφανής από ποτέ στην έκπτωση της πνευματικής και οικονομικής ζωής και στην αδρανοποιητική επιρροή των μεγάλων ηλικιών στο πολιτικό σκηνικό. Το ότι άνθρωποι όπως ο κ. Ζουράρις και ο κ. Παπαθεμελής μίλησαν για την ανάγκη να στηριχθεί η μητρότητα, σε ποιο ακριβώς σημείο αντιφάσκει με το πρόταγμα της Αριστεράς για στήριξη της μητρότητας –έγγαμης ή άγαμης- στο χώρο της εργασίας;
Το άνοιγμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στους κ. Παπαθαμελή και Ζουράρι, απαιτεί τόλμη: Όχι την τόλμη του πολιτικάντη, αλλά την τόλμη αυτού που επιδιώκει την ηγεσία. Όσο το ριζοσπαστικό κίνημα δεν πείθει τον ελληνικο λαό ότι θα εγγυηθεί τη συνέχεια της εθνικής αυτονομίας και θα φερθεί με στρατηγική πρακτική και τόλμη στα διεθνή ζητήματα, τόσο θα χάνει την απήχησή του σε μείζον μέρος του λαού. Οι ψυχολογικές ερμηνείες αυτού του φαινομένου είναι απλές: αναπάντεχα πολλοί πολίτες, θέλουν να ζήσουν πρώτα ως Έλληνες και κατόπιν ευπορότεροι. Αυτή η στάση, δεν δείχνει εμπάθεια, αλλά στάση ζωής και συχνά και γενναιότητα: και για αυτό, θα είναι κρίμα να αφεθεί σε χώρους οι οποίοι δεν θέτουν το ζήτημα της αναδιανομής και –χειρότερα- να ωθηθεί να εκφυλισθεί ακόμα δεξιότερα ή απλά να παραμείνει στη ΝΔ.
Οι μέρες είναι πάρα πολύ λίγες και η αναγκαία τόλμη μεγάλη. Εάν όμως ευοδωθεί, μπορεί αυτή η χώρα να αλλάξει.
Σκέψου το, και κάνε μια πρόσκληση.
Η ευκαιρία είναι μεγάλη για τον τόπο, αλλά και για σένα τον ίδιο.
Με πολλές ελπίδες, από τη Λέρο,
Γιώργος Θωμαϊδης,
Ειδικευόμενος Ψυχιατρικής
Συγγραφέας
